Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2015 roku.

Sąd Rejonowy w Białymstoku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Marta Kiszowara

Protokolant: Marta Drozdowska

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2015 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy P. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o zasiłek chorobowy

na skutek odwołania P. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 10 kwietnia 2014 r.

numer (...)

oraz sprawy P. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o jednorazowe odszkodowanie

na skutek odwołania P. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

numer 07- (...)

przy udziale zainteresowanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję nr (...) z dnia 10 kwietnia 2014 r., w ten sposób, że przyznaje odwołującemu P. C. prawo do 100% zasiłku chorobowego z funduszu wypadkowego za okres od 31 sierpnia 2013 r. do 10 lutego 2014 r.

II.  Zmienia zaskarżoną decyzję nr (...) z dnia 3 kwietnia 2014 r. w ten sposób, że uznaje, że odwołujący P. C. wskutek wypadku przy pracy w dniu 29 sierpnia 2013 r. doznał 5% (pięć procent) długotrwałego uszczerbku na zdrowiu i przyznaje mu kwotę 3650 zł (trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt złotych) tytułem jednorazowego odszkodowania.

III.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz odwołującego kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI U 248/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2014 r. znak 07- (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił P. C. prawa do jednorazowego odszkodowania w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 29.08.2013 r. Organ rentowy zajmując powyższe stanowisko odwołał się do treści art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz.U. 2009, Nr 167, poz. 1322) stwierdzając, że w dokumentach powypadkowych zdarzenie z dnia 29.08.2013 r. zostało zakwalifikowane jako wypadek przy pacy, natomiast zebrana dokumentacja medyczna nie potwierdziła okoliczności i daty wypadku, ponieważ pierwszy wpis o wypadku pojawia się w zaświadczeniu o stanie zdrowia wystawionym 12.02.2014 r.

Decyzją z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. w oparciu o treść art. 3 ust 2, art. 9 ust 1 i 22 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych odmówił odwołującemu P. C. prawa do wypłaty zasiłku chorobowego w wysokości 100 % podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 31.08.2013 r. do 10.02.2014 r. Organ rentowy w uzasadnieniu decyzji powołał tożsamą argumentację, co w decyzji z dnia 3 kwietnia 2014 r.

Od obu wymienionych powyżej decyzji odwołał się P. C. podnosząc, że wypadek zdarzył się podczas wypełniania obowiązków służbowych na budowie, gdy odwołujący się w czasie realizacji jednego z kontraktów podjął starania o wyjaśnianie problemów związanych z montażem konstrukcji stalowej schodów. Dokumentację związaną z wypadkiem przy pracy wypełniało biuro podatkowe i w dokumentacji tej niewłaściwie określono miejsce wypadku jako budowa. ( odwołania k .2 i 3)

W odpowiedzi na odwołania Oddział ZUS w B. podtrzymał dotychczasowe stanowisko wyrażone w obu decyzjach i zakwestionował istnienie związku wypadku z dnia 29 sierpnia 2013 r. z pracą (k.4, 6).

(...) sp. z o.o. w B. została w wezwana do wzięcia udziału w charakterze zainteresowanego w zakresie zasiłku chorobowego c (k.12 v) nie zgłosiła jednak swojego udziału w sprawie (k.32).

Sąd Rejonowy Sąd Pracy ustalił i zważył, co następuje:

P. C. pracował na umowę o pracę w (...) sp. z o.o. w B., w której pełnił funkcję prezesa zarządu. Spółka realizowała na terenie siłowni M. G. w B. kontrakt polegający na budowie antresoli treningowej. W dnia 29 sierpnia 2013 r. około godziny 18:30 odwołujący udał się na teren siłowni w celu sprawdzenia na czym polega zgłoszony mu uprzednio przez pracowników problem z dopasowaniem elementów konstrukcyjnych antresoli. W trakcie wchodzenia po zamontowanych schodach odwołujący nastąpił na przekręcony stopień schodkowy, który zsunął się ze stalowego podstopnia. P. C. stracił równowagę i spadł na betonowa posadzkę upadając na plecy. Na skutek upadku odwołujący doznał złamania trzonu kości ramiennej lewej w 1/3 środkowej, urazu głowy oraz ogólnych potłuczeń, kończynę uruchomiono w gipsie. W dniu 30 sierpnia 2013 r. odwołujący się korzystał z urlopu wypoczynkowego. W dniu 03.09.2013 r. przeprowadzono operację - zamknięta repozycji i stabilizacji gwoździem śródszpilkowym. Od dnia 31.08. 2013 r. do 10. 02.2014 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Schorzenia spowodowały u odwołującego się długotrwały uszczerbek na zdrowiu wysokości 5% tabeli rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu.

Mając na uwadze ustalony stan faktyczny należy wskazać, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4) ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. 2002, Nr 199, poz. 1673) z tytułu wypadku przy pracy ubezpieczonemu, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Pkt 1 ww. artykułu stanowi, że z tytułu wypadku przy pracy ubezpieczonemu przysługuje zasiłek chorobowy. Art. 9 w ust. 1 statuuje zaś, iż zasiłek ten przysługuje w wysokości 100 % podstawy wymiaru.

Art. 11 ust 1 stanowi natomiast, że ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Z kolei art. 3 w ust. 1 pkt 1) za wypadek przy pracy uważa nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych.

Art. 22 ustawy, na który powołał się organ rentowy odmawiając świadczeń odwołującemu, w ust. 1 wskazuje, że Zakład odmawia przyznania świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego m.in. w przypadku: 3) gdy protokół powypadkowy lub karta wypadku zawierają stwierdzenia bezpodstawne.

Sąd na podstawie art. 477 ¹¹§ 1 k.p.c. wezwał do wzięcia udziału w sprawie pracodawcę uznając, że rozstrzygnięcie w zakresie zasiłku chorobowego może oddziaływać na prawa pracodawcy. W tym zakresie nadmienić należy, że zgodnie z uzasadnieniem wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2007 r. I UK 8/07 pracodawca nie jest zainteresowanym w postępowaniu o przyznanie prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy lub o jednorazowe odszkodowanie, bowiem rozstrzygnięcie o prawie do renty z tytułu wypadku przy pracy, czy o jednorazowym odszkodowaniu z tytułu wypadku przy pracy nie stwarza po stronie pracodawcy żadnych praw ani obowiązków, tym bardziej, że podobnie jak w przypadku niezwiązania organu rentowego wyrokiem sądu pracy ustalającym wypadek przy pracy, pracodawca również nie jest związany wyrokiem wydanym w wyniku odwołania się od decyzji organu rentowego, przyznającym wskazane wyżej świadczenia. Sąd orzekający w niniejszym skaldzie w pełni podziela to stanowisko. Natomiast odmiennie należy ocenić kwestię zainteresowania pracodawcy w sprawie o zasiłek chorobowy. Przekonuje o tym treść art. 64 ustawy dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z ust 1 płatnicy składek, w tym wypadku pracodawca wypłaca zasiłki w terminach przyjętych dla wypłaty wynagrodzeń lub dochodów, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych bieżąco po stwierdzeniu uprawnień. Zasiłki te wypłaca się nie później jednak niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków. Natomiast z ust 2 wynika, że jeżeli płatnik składek nie wypłacił zasiłku w terminie, o którym mowa w ust. 1, jest on obowiązany do wypłaty odsetek od tego zasiłku w wysokości i na zasadach określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Treść powyższych przepisów wynika, że to na pracodawcy ciąży obowiązek wypłaty zasiłku, dlatego pracodawca jest zainteresowany tym jaka powinna być wysokość tego zasiłku, a to z kolei jest uzależnione od tego czy dane zdarzenie zostanie uznane za wypadek przy pracy, czy też nie.

W kontekście powołanych wcześniej przepisów należy mieć na uwadze, że Zakład Ubezpieczeń Społecznym zakwestionował uprawienie odwołującego do świadczeń wskazując, że zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdza ani okoliczności, ani daty wypadku. Sporny był również charakter zdarzenia i możliwość zakwalifikowania go jako wypadek przy pracy. Celem rozstrzygnięcia sporu należało zatem ustalić kiedy nastąpił wypadek oraz czy było to zdarzenie, które nastąpiło podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności, a zatem czy więź z pracą, jako konieczny element definicji ustawowej wypadku, została zachowana.

W ocenie Sądu nie może budzić wątpliwości, że do wypadku doszło w dniu 29 sierpnia 2013 r., przekonują o tym zeznania przesłuchanego w charakterze strony P. C.. Przedstawiony przez odwołującego przebieg zdarzenia znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka J. L., która jest pracownikiem siłowni M. G.. Świadek udzielała P. C. pomocy po upadku. J. L. nie widziała bezpośrednio chwili wypadku, natomiast z ułożenia ciała odwołującego, wywnioskowała, że spadł ze schodów. Powyższe zeznania Sąd uznał w pełni za wiarygodne, ponieważ są spójne i zbieżne ze sobą. Dowód tego, że wypadek zdarzył się 29 sierpnia 2013 r. stanowi również dokumentacja medyczna sporządzona tego dnia w Wojewódzkim Szpitalu (...) w B..

Wbrew stanowisku Zakładu Ubezpieczeń Społecznym, nie może budzić również wątpliwości, że wypadek ten pozostawał w związku z wykonywaniem czynności pracowniczych przez odwołującego. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że w (...) sp. z o.o. w B. na terenie siłowni przeprowadzało prace budowalne związane z wykonaniem stalowej konstrukcji antresoli. Zgodnie z wewnętrznym podział czynności w spółce nadzór nad prawidłową realizacją tego konkretnego kontraktu spoczywał na P. C.. Przy czym nadzór powoda nad realizacją poszczególnych umów obejmował zarówno czynności managerskie, pracę inżyniera, przygotowanie dokumentacji, wydanie dyspozycji na produkcji, wizyty na budowach oraz nadzór nad pracami na budowie – wszystko te czynności były w zakresie kompetencji odwołującego się . Sąd powyższe ustalenia w tym poczynił na podstawie na podstawie zeznań P. C. oraz świadka E. S., które uznał za wiarygodne. Istotnym w zakresie określenia charakteru wypadku jest miejsce w jakim doszło do zdarzenia oraz okoliczności wypadku. Odwołujący przebywał na terenie siłowni z uwagi na to, że wcześniej pracownicy zgłosili mu problemy z dopasowaniem elementów konstrukcyjnych antresoli. P. C. jako osoba odpowiedzialna za realizację tej umowy chciał sprawdzić na czym polegał problem i jak go rozwiązać, a zatem podjęte przez niego czynności mieściły się w zakresie jego kompetencji i zdarzeń służbowych. Nie stanowi przeszkody do zakwalifikowania tego zdarzenia jako wypadku przy pracy fakt, że do wypadku doszło około godziny 18:30. Nadmienić należy, że odwołujący pełni funkcję prezesa zarządu ma zadaniowy czas pracy, dlatego pora dnia, w której doszło do wypadku nie może stanowić przeszkody w uznaniu tego zdarzenia za wypadek przy pracy. Odwołujący ma zadaniowy czas pracy, a ponadto dodatkowo należy wskazać, że z uwagi na to, że jest osobą zarządzającą zakładem pracy , stosownie do treści art. 151 ⁴ k.p. nie przysługuje mu wynagrodzenie za prace w godzinach nadliczbowych. W tym stanie rzeczy Sąd nie miał wątpliwości, że odwołujący przebywając na terenie siłowni realizował swoje obowiązki służbowe, zaś zdarzenie z dnia 29.08.2013 r. nosiło cechy wypadku przy pracy, a zatem nie została zerwana więź z pracą.

Natomiast zakres doznanych przez powoda na skutek tego wypadku obrażeń oraz stopień uszczerbku na zdrowiu został ustalony na podstawie opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii – traumatologii i rehabilitacji. Biegli stwierdzili, że na skutek zdarzenia z dnia 29 września 2013 r. doznał złamania trzonu kości ramiennej lewej i z tego powodu w dniu 30.08.2013 r. był niezdolny do pracy. U odwołującego stwierdzono ograniczenie rotacji zewnętrznej kończyny, pobolewanie, utrudnione unoszenie kończyny co spowodowało 5 % uszczerbek na zdrowiu. ( opinia k. 38-40)

Sąd ocenił powyższą opinię jako pełną, jasną i rzetelną. Mając na uwadze poziom wiedzy lekarzy, ich doświadczenie, sposób motywowania i stopień stanowczości wyrażonych w opinii wniosków, Sąd podzielił wniosku opinii i na nich oparł swoje ustalenia w zakresie wysokości i charakteru uszczerbku doznanego wskutek wypadku, które uwzględnił w rozstrzygnięciu. Nadmienić również należy, że żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń do treści opinii.

Mając na względzie powyższe, jak również fakt, że odwołujący doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, jako w pełni uzasadnione należało ocenić żądanie odwołującego o przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy.

Sąd zmienił zatem na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zaskarżoną decyzję nr (...) z dnia 3 kwietnia 2014 r. i uznał, że odwołujący P. C. wskutek wypadku przy pracy w dniu 29 sierpnia 2013 r. doznał 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu i przyznaje mu kwotę 3650 zł tytułem jednorazowego odszkodowania.

Taka wysokość odszkodowania ma swoje umocowanie w treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn.akt I UZP 2/09, publik. w lex nr 487994, zgodnie z którą w razie odmowy przyznania jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy - orzeczeniem o uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 46 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) jest decyzja organu rentowego o odmowie przyznania jednorazowego odszkodowania (art. 15 ust. 2 pkt 2 tej ustawy). Wysokość jednorazowego odszkodowania ustala się zatem według stawek za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu obowiązujących w dniu wydania tej decyzji.

Rachunek matematyczny został zatem przeprowadzony stosownie do brzmienia pkt 1) Obwieszczenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. (M.P. 2014 poz. 187) [730 zł x 5 =3650 zł].

Z tych wszystkich względów zasadnym jest też żądanie odwołującego odnośnie przyznania mu prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego dlatego też na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję nr (...) z dnia 10 kwietnia 2014 r., w ten sposób, że przyznał odwołującemu P. C. prawo do 100% zasiłku chorobowego z funduszu wypadkowego za okres od 31 sierpnia 2013 r. do 10 lutego 2014 r.

Na marginesie zaznaczyć należy, iż w świetle konstrukcji przepisu art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 3 ustawy wypadkowej – dla przyznania prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego wystarczające jest ustalenie, że nagłe i wywołane przyczyną zewnętrzną zdarzenie, pozostające w związku z pracą spowodowało uraz skutkujący niezdolnością do pracy. Nie jest przy tym wymagany określony stopień utrwalenia się zmian urazowych. Stopniowanie pod względem trwałości lub długotrwałości dotyczy uszczerbku, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej pozostaje w ścisłym związku z prawem do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, a nie prawem do zasiłku chorobowego.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na wysokość zasądzonych kosztów składa się wynagrodzenia radcy prawnego w kwocie 120 zł obliczone zgodnie z § 11 pkt 4 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 490).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.